Nieuwsberichten

strand favoriet....

Wij willen graag een stukje met onze ervaring delen.

Een aantal weken geleden kwamen onze kinderen thuis met een briefje van school.
Pax Kinderhulp zocht gezinnen die drie weken lang Poolse kinderen een thuis wilden bieden. Het is een idee dat al langere tijd door mijn hoofd speelde maar iedere keer kwam het er op de een of andere manier niet van. En daarom werd het jaar na jaar uitgesteld. Nu die oproep weer bij ons op de keukentafel terecht kwam, kon ik er niet meer omheen. Eerst overleggen met man en kinderen om te vragen wat zij er van vonden en hoe zij erover dachten.
Er werd volmondig JA gezegd en daarop zijn we ons aan gaan melden.


Na de informatieavond en door de gesprekken met ervaren gastouders, werden we steeds enthousiaster. “Laat de Poolse kinderen maar komen, wij zijn er klaar voor”.
En ja hoor. Op een regenachtige zaterdag kwam de bus uit Polen aanrijden in Emmeloord.

We kregen twee rustige en verlegen meisjes als gast. Erg terughoudend en afwachtend van wat er ging komen. Eerst even bijkomen van de lange reis in restaurant ‘t Voorhuys en daarna naar ons huis in Bant. En ja als je uit miljoenen stad komt is Bant wel even schrikken. Maar je merkte gelijk al dat de rust en de ruimte een positieve invloed op de meiden had. Onze middelste heeft de hele dag met het rode boekje achter de meiden aangelopen. Het klikte vanaf het eerste moment. Door de dagen heen begonnen ze zich steeds vrijer te voelen en ontdooiden steeds meer. Ze begonnen zelfs een beetje ondeugend te worden en werden steeds meer zichzelf. Op de avond van de kledingbeurs kregen we de achtergrond informatie met betrekking tot de gezinnen van de meiden. Het bevestigde ons vermoeden dat we hadden en we waren nog gemotiveerder om de meiden de tijd van hun leven te geven in die drie weken in Bant.

Het strand was hun favoriet en ook het zwembad thuis deed het goed. En ja wat is nou leuker dan je gastouders nat te spetteren en uiteindelijk met kleren aan in het zwembad terecht te komen? Het was lekker dat de kinderen af en toe ook een dagje met alle Poolse kinderen op stap waren. Gewoon weer even met je eigen gezin terug naar de basis. Na de drie weken staat de bus naar Polen klaar om te vertrekken..
Als we met de meiden bij de bus staan zeggen ze dat hij maar zonder hun moet vertrekken. En voor alle spullen die ze meenemen mag er wel bijna een extra bus mee. Vrienden en bekenden komen met kleren, speelgoed etc. aanzetten. Als je ook mensen vertelt dat je Poolse kinderen te logeren hebt, dan hoor je dat heel veel mensen het wel willen maar het is er gewoon (nog) niet van gekomen. Klinkt mij heel erg bekend in de oren ………..

We zijn ontzettend blij dat we deze meiden hebben mogen leren kennen en drie weken in ons midden mochten hebben. Ook is het goed dat ze weer naar hun eigen “thuis” toe gaan. Kunnen ze weer die dingen eten die ze lekker vinden. En weer lekker met hun eigen mama kroelen. We zouden het erg fijn vinden als de meiden met de Kerst weer naar ons toe zouden kunnen komen en misschien volgend jaar zomer weer?  Het is voor ons en ook zeker voor onze kinderen een rijke en bijzondere ervaring geweest.  Het afscheid was zwaar en moeilijk. Je moet ze laten gaan naar een omgeving die misschien niet goed voor hen is. Maar wij ons best gedaan om deze meiden iets mee te geven waar ze later met heel veel plezier aan terug zullen denken. En daar gaat het om.

Wij willen onze dank uitspreken voor alle vrijwilligers die dit mogelijk hebben gemaakt en dan met name PAX NOP/Urk.

Jelle en Tiny Oosterhof 
Xia
Norah
Milan