Nieuwsberichten

Spannend

Hier onze vakantieweken met de Poolse kinderen juli 2012
We vonden het allemaal erg spannend toen we naar Emmeloord gingen om de Poolse kinderen op te halen die daar aangekomen waren met de bus. De kamer van onze zoon Sybe was er klaar voor. We wisten nog niet of er meiden of jongens bij ons zouden komen. De bus kwam aan en ons werden 2 jongens toegewezen: Kamil van 12 jaar en Dominik van 10 jaar. Na het welkomstpraatje van Siert en de tolk Asia vertrokken we naar Lemmer met 2 auto’s want we hebben zelf ook 3 kinderen.
Thuisgekomen liet Sybe ons huis zien en gingen we naar de slaapkamer die hun eigen plekkie zou worden deze dagen. Daar stond ook de game-cube van Sybe die deze weken goed gebruikt zou gaan worden. De skelters stonden buiten en eerst maar eens een rondje laten rijden en onze omgeving laten zien. We hebben veel water in de buurt maar dat trok hun aandacht niet. Dominik hield van voetballen en Kamil mocht graag skelteren. Deze dag bestond gewoon uit het wennen aan elkaar en wat zouden we tegen komen.
Ik heb hun tas uitgepakt en dan wist ik gelijk wat ze zoal nodig hadden. Er zat wel kapotte kleding tussen. Heb een mail rondgestuurd en al vrij snel zat de kast vol met kleding.
Onze 2 meiden hadden wel graag meisjes gehad, maar we hadden geen voorkeur opgegeven dus ja dan kunnen er ook jongens komen ….
De eerste nacht werd er goed geslapen, ze waren ook wel moe na die reis. We hadden voor elk een matras maar Kamil en Dominik kropen al snel samen in een bed om nog even met een Nintendo DS te spelen en zo vielen ze ook in slaap. Ook de dagen erna wilden ze samen in 1 bed slapen, dus het extra matras was al gauw weggehaald.
De dag erna zijn we naar een grote speeltuin geweest in Rutten en hier lekker lopen rennen en voetballen, veel lol gehad. We zagen al snel dat Kamil het fijner vond om op zichzelf te spelen en Dominik houdt meer van mensen om zich heen.
Erik deed de jongens in bad en vond ze allebei nogal mager en ook klein dus we zouden ze eens even wat gaan laten aankomen ….Dat was ons idee.
Onze kinderen moesten nog een week naar school voordat hun vakantie begon en ze waren dus veel met z’n tweeën. Ze waren veel achter de computer en game-cube en ‘ s middags ging alles waar een stekker aan zit uit: “Hup naar buiten! ”.
Ik ging ook de boodschappen met ze doen en ze hielpen me erg goed, ik hoefde alleen maar af te rekenen en zij deden alles in de kar en de auto. Supermarkten vonden de heren sowieso leuk, vooral die waar ook veel non-food met veel hebbedingetjes te krijgen waren. Toch hebben ze heel weinig gezeurd of ze iets mochten hebben. Ze mochten nog zelf wat kopen en ze kochten allebei een bal, die bij thuiskomst gelijk op hun kamer werd gelegd. Het was wel goed om ze zo aan ons huis te laten wennen en ze waren ook gewoon graag bij huis.
Ze hadden van Pax een programmaboekje en gingen dinsdag en donderdag met de groep Poolse kinderen op stap. Dit stond in hun eigen programmaboekje. We lieten hen dit zien voordat ze gingen slapen en beiden zeiden dat elke keer: njee, ze hadden er geen zin in, maar: elke keer kwamen ze enthousiast weer thuis, dus het zal het vooral de angst voor het onbekende wel zijn dat ze zo terughoudend reageerden.
Dit was dus vaak zo. Ze wilden liever thuis blijven en we hebben er uiteindelijk ook een keer onenigheid over gekregen. Ze wilden niet op tijd naar bed terwijl ze de volgende dag met de groep van Pax iets leuks zouden gaan doen en dus op tijd op moesten staan. Nou, dan voel je je naast verantwoordelijke, liefhebbende gastouder dus ook wel een boze campingeigenaar die de boel stil wil krijgen. Uiteindelijk ging dat helaas niet anders dan er eentje naar een verlaten kamer in het huis te sturen en dat ging niet zonder protest. Toen de boze bui de volgende ochtend nog niet over bleek te zijn hebben we de hulp van de tolk ingeroepen: zij heeft de vakantieganger verteld dat dit gedrag niet gewenst was. Bij thuiskomst ging het al een stuk beter, hoewel vooral Kamil bij standjes ook later nog wel eens snauwerig uit de hoek kon komen.
En dan het eten….. we dachten de jongens in 3 weken wel aan het eten te krijgen, maar daar heb ik me in vergist. Zelfs pizza (‘n paar puntjes), spaghetti (‘n paar sliertjes), het zette allemaal geen zoden aan de dijk! Maar wel veel druiven,bananen en zo en die konden ze bij ons onbeperkt pakken, net als chocoladetoetjes uit de koelkast. In de eerste week hadden we ook nog vaak snoep en koek op tafel staan, maar daar zijn we vanaf gestapt. Geen warm eten, dan ook niet onbeperkt snoepen natuurlijk. Maar…. hun tafelmanieren waren geweldig! Onze eigen kinderen keken vol ongeloof naar deze knapen die na het eten zelf hun bordje in de vaatwasser zetten. (Oeps….straks moeten wij dat ook doen????) Hier blijkt ook het geweldige aanpassingsvermogen van onze gasten, want na ’n paar dagen konden paps en mams ook hun bordjes opruimen…
Voordat we aan dit avontuur begonnen hadden we gedacht dat de communicatie een groot probleem zou worden, immers Pools is een onbegrijpelijke taal voor ons en hun Nederlands was vast niet veel beter… Toch viel het erg mee. Veel handen, voeten en gebaren, met een beetje hulp van de woordenlijst die we hadden gekregen (met veelvoorkomende begrippen, telwoorden, dagen vd week enz.) Daarnaast nog wat met de vertaalfunctie van Google gestoeid. Alleen als iets echt duidelijk gezegd moest worden, zoals in dat conflict met de slaperige jongeling dan wil je dingen even echt duidelijk hebben, en daarom is de tolk Asia van onschatbare waarde.
Voor mezelf moet ik toch bekennen dat ik het jammer vind dat je niet meer over hun leven en vooral hun denken te weten kunt komen, want dat zou natuurlijk helemaal een band scheppen. Nu moet je het vooral hebben van de mimiek en reactie, duim opsteken, vragend kijken enzovoort. En dat blijft behelpen….
Wij zijn echt onder de indruk geraakt van de enorme inzet van het team van Pax Kinderhulp. Voor alles is een oplossing, ondersteuning is er ruim voldoende; aan alles is gedacht. Deze mensen steken enorm veel tijd en kennis en vooral bezieling in dit project. Uit alles blijkt dat iedereen er een succes van wil maken. We zijn onder de indruk van hun inzet.
Wij hebben alles met elkaar 3 geweldige weken met onze 2 Poolse jongens gehad. Ik vind het ongelooflijk dat zij zich vanuit zulke enorm verschillende leefomstandigheden hebben kunnen aanpassen naar een leven zoals dat voor ons gewoon is. We hebben het gevoel er goed aan te hebben gedaan deze jongens even kennis te laten maken met een andere manier van leven, een manier van leven waarin niet alles noodgedwongen gericht is op de strijd om het bestaan.
We zijn nu wel een ervaring rijker en hebben er zelf ook van geleerd. We zijn erg blij dat we dit konden doen en we hopen dat Kamil en Dominik een goeie herinnering aan ons zullen blijven overhouden. We hebben een fotoboek voor ze gemaakt en ook video opnames die ze meekrijgen.
Morgen gaan ze weer terug en we zullen ze missen en dat is echt waar.
Erik, Judy, Sybe, Renske en Laura Buitenhuis

Kamil is GEK op meerijden op de vrachtwagen